Meble i ścianki.

Są takie domy i biura, w których samo wspomnienie meblościanki do tej pory budzi grozę. Świetnie opisał to Marcin Wicha w zbiorze znakomitych esejów opublikowanych w książce „Jak przestałem kochać design” (wyd.  Karakter), w których z humorem wspomina m.in. o pewnym estetycznym embargu obowiązującym w jego rodzinnym domu.

To były szarobure lata 70., a bezwzględny zakaz wstępu do mieszkania obejmował szeroko pojętą brzydotę, w tym m.in. popularne wówczas regały, meblościanki właśnie czy wystane w długich kolejkach komplety wypoczynkowe. Na ojcowskiej czarnej liście figurowały także kapcie, pufy i szklanki w ozdobnych koszyczkach ;) Cóż, z gustami się nie dyskutuje, bo jak pisze autor: „Po prostu są ludzie, którym niewłaściwy kolor wtyczki potrafi zepsuć pół dnia. Którzy wolą siedzieć w domu niż wypoczywać w nadmorskim pensjonacie, gdzie dywany mają ohydny kolor”.

Też tak macie? ;) Czasy się zmieniły, a projektanci współczesnych regałów dwoją się i troją, by te w niczym nie przypominały mebli grozy z epoki późnego Gierka. Zamiast przeszklonych szafek, barków na kluczyk i drewna na wysoki połysk w dziwnym pomarańczowym odcieniu, mamy dziś proste, minimalistyczne konstrukcje, które można dowolnie ustawiać w pionie i poziomie. Jak klocki, które pasują do wszystkiego. Także jako tło dla biurowej recepcji czy gabinetu prezesa. Podpowiadamy kilka aranżacyjnych pomysłów, które raz na zawsze pomogą odczarować to strrrraszne słowo na M.